Don’t cry for me, Argentina!

Argentinië liet de spreekwoordelijke bom vallen. De aangekondigde nationalisatie van oliemaatschappij YPF werkte als een rode lap op een Spaanse Repsol-stier.
Beleggers weten niet goed van welke hout pijlen te maken. Alhoewel de nieuwe bedrijfscijfers hoofdzakelijk de verwachtingen weten in te lossen, zijn dit resultaten uit het verleden, en dus geen garantie op de toekomst. De vooruitzichten ogen minder mooi met een oplaaiende schuldencrisis in Europa en een sputterende groei in de VS. En dan hebben we de recente tussentijdse politieke perikelen (Nederland, Frankrijk) nog niet in beschouwing genomen. Ons vooropgestelde 3-stappen plan voor de afgelopen beursrally is afgerond. Het optimisme heeft plaats geruimd onzekerheid, wat op de beurs gelijk staat aan winstnemingen.
Alsof dit alles nog niet voldoende was om twijfel te zaaien, gooide de Argentijnse regering afgelopen week nog wat extra olie op het vuur voor beleggers in grondstoffen. President Cristina Kirchner kondigde aan om de landelijke oliemaatschappij te nationaliseren. Hiermee schopt ze stevig tegen de schenen van haar Spaanse collega’s, aangezien 51 procent van de aandelen van YPF in handen is van het Spaanse olieconcern Repsol. Alhoewel de Argentijnen inmiddels formeel beslag legden op de inkomsten van YPF, zien de Spanjaarden deze vlieger nog niet zo snel opgaan.
Spanje heeft het over illegale praktijken en eist een stevige schadevergoeding van meer dan 10 miljard dollar voor het belang in YPF. Argentinië beroept zich op het eigendomsrecht van haar grondstoffen en gaat ervan uit geen cent te betalen aan de Spanjaarden. Het modder werpen is begonnen tussen beide landen. Maar uiteraard spelen er andere belangen aan de achterzijde.

Argentinië kende in de afgelopen jaren een geweldige groei, maar die dreigt op z’n einde te lopen als men niet snel maatregelen treft om de kosten onder controle te krijgen. Een belangrijke kostenpost blijven de energie-uitgaven van het groeiland. Door de confiscatie van de oliebronnen, wil Argentinië een stuk van de groei verzekeren. Argentinië was al die jaren een netto-importeur van olie, terwijl de omringende landen overwegend netto-exporteurs zijn. Dit was altijd een doorn in het oog van de Argentijnse autoriteiten.

Daarbij komt dat de Spanjaarden al een tijdje andere toekomstplannen hadden voor hun belang in YPF. Alhoewel niemand het openlijk durfde aan te kaarten, was YPF ‘rijp voor de slacht’. De Spanjaarden investeerden al jaren geen cent meer in de Argentijnse oliemaatschappij, met alle gevolgen van dien voor de infrastructuur. Bovendien zou - volgens insiders - een verkoop van het Repsol-belang aan China nakend zijn. Alhoewel we hier natuurlijk geen bewijzen voor hebben, lijkt het geen verzonnen verhaal: de Chinese oliemaatschappij Sinopec kwam al enkele jaren bij Repsol over de vloer voor zaken.

Maar het lot draaide compleet anders uit en de koers van zowel YPF als Repsol klapte in elkaar.



Maar daar bleef de ravage niet bij. Als een verwoestende tsunami trok er een verkoopgolf door de grondstoffensector. Mijnbouwaandelen uit de regio werden unaniem in de verkoop geplaatst. Olie, koper, goud, molybdeen,… het maakte allemaal weinig verschil in de negatieve koersuitslagen.

Of de Argentijnse overheid er goed aan heeft gedaan om een nationalisatie aan te kondigen van haar belangrijkste olieactief, blijft koffiedik kijken: langs de ene kant zijn de inkomsten van olie meer dan welkom. Maar hier tegenover staat dat Argentinië voor een immense klus staat om de bestaande olievoorraden (met name de onconventionele bronnen in leisteen) verder te ontwikkelen. Het land heeft geen geweldige historie inzake exploitatie. Only time will tell, maar op externe hulp hoeft men voorlopig niet te rekenen.

Beleggers trekken het ‘nieuwe’ risico in een lijn door naar de overige grondstofsegmenten, maar we denken niet dat dit zo slim is. Ze verkopen hun waardevolste activa uit portefeuille zonder veel nadenken. Als we dieper graven in het verleden van Argentinië, zien we dat het land in de jaren negentig nog een leidinggevende rol had in de privatisering in de regio. De transitie bracht veel verborgen waarde naar boven. Een radicale ommezwaai is natuurlijk nooit uitgesloten, maar we vermoeden dat Argentinië nog altijd liever opkijkt naar de buurlanden Brazilië of Colombia, waar de vrije marktwerking welig tiert, dan naar landen als Venezuela die volledig geïsoleerd werden door hun extreemsocialistisch parcours.

Met die kennis in het achterhoofd, wordt de al getroffen grondstoffensector wel heel erg goedkoop. Voor diverse segmenten (o.a. goudmijnen) kijken we momenteel tegen waarderingen aan die we in de afgelopen decennia niet meer zagen. We prefereren nog altijd goedkope waarderingen met veel verborgen waarde boven populaire segmenten met een duur prijskaartje. Vooral in Zuid-Amerika voelen we ons vandaag als een kind in een snoepwinkel!